Liefhebbers

01 - 06 - 2019

Ik wil deze column beginnen met een stukje persoonlijke geschiedenis.

Op 6-jarige leeftijd ging ik op voetbal bij de voetbalvereniging HMS in mijn geboorteplaats Utrecht. Al mijn vriendjes zaten op voetbal dus wilde ik dat ook. Over mijn kwaliteit als voetballer kunnen we echter kort zijn want na exact één wedstrijd was iedereen het er over eens. Voetballen was niet mijn ding. (En ik hoor sommige van mijn collega-scheidsrechters al denken: ”Fluiten ook niet.”) Maar goed; ik werd dus in het doel gezet want dan kon ik het minste kwaad volgens mijn trainer en medespelers. Voor zover ik me kan herinneren is dat het eerste opgelopen trauma in mijn toen nog prille leventje. Het is niet zo dat ik ervoor naar een psychiater hoefde want ik besloot er het beste van te maken. Ik was tenslotte een liefhebber van het voetbalspelletje en dat ben ik tot de dag van vandaag nog steeds maar dan uiteraard op een andere manier. Voor mij was elke wedstrijd een vriendschappelijke wedstrijd die ik uiteraard wel wilde winnen maar niet ten koste van alles en waarbij ik altijd respect had voor de scheidsrechter en mijn tegenstanders.

 

En dat is nu waar ik eens een balletje voor op wil gooien. Zijn de spelers en trainers tegenwoordig nog een liefhebber. Ongetwijfeld, maar toch twijfel ik soms over de keuzes die daarin gemaakt worden. Hier kom ik verderop nog op terug. Een andere vraag is of er nog vriendschappelijke wedstrijden bestaan. Misschien op papier maar nog maar bijzonder weinig op het veld. Uiteraard speelt de houding van spelers en trainers op het hoogste niveau daarbij een grote rol want dat zijn de voorbeelden voor de spelers op ons niveau en de aanstormende jeugd. Als je kijkt naar de mentaliteit van spelers en trainers ten opzichte van de scheidsrechter dan getuigd dat vaak niet van al te veel respect. Afgelopen week heb ik bij een wedstrijd in de eredivisie maar liefst 14x een wegwerpgebaar gezien. Dan heb ik het nog niet eens over het verbale geweld naar scheidsrechters. “Dat is emotie, scheids.” Wordt er dan gezegd. “Daar moet je rekening mee houden.” En de emotie van een arbiter dan? Nee, dat kan niet. Die mag geen emotie tonen. Die moet een weloverwogen beslissing nemen en dan ook nog eens in een split second. En o wee als die in de ogen van spelers en publiek niet de juiste is. Dan komen weer die wegwerpgebaren en komt weer die verbale lawine en wordt er weer wat gezegd over emotie, enz. enz.

 

Ik vond mezelf een liefhebber omdat ik het liefst 7 dagen per week op het voetbalveld was om lekker tegen een bal te trappen. Als ik dat niet deed dan keek ik naar voetbal. Als ik dat vergelijk met hoe de spelers en trainers daar tegenwoordig mee omgaan dan zie ik daarin toch een duidelijke verandering. Een verandering in mentaliteit wel te verstaan. Kijk maar eens naar de hoeveelheid aan wedstrijden die dit jaar niet door zijn gegaan in de EM-cup. Verenigingen schrijven zich in en trekken zich dan net zo makkelijk terug omdat de spelers geen zin hebben om te voetballen. Ze gaan liever op vakantie of kijken liever naar Ajax in de championsleague.  Daarmee wil ik de prestaties van Ajax niet bagatelliseren maar al weken voor de wedstrijd van onze landskampioen was het schema van de EM-cup bekend dus was er ook ruimschoots voldoende tijd om een andere datum te prikken. Te makkelijk wordt er maar afgezegd zonder zich te realiseren hoeveel werk er aan vooraf is gegaan door vele mensen. Om weer naar mezelf te kijken; ik wil graag het hoogste halen maar als een trainer te veel geblesseerden heeft in zijn 1^e elftal kunnen ze opeens geen team meer op de been brengen. Waar zijn dan de spelers van het 2^e of de jeugdspelers? Het gaat hier toch om een ‘vriendschappelijk’ toernooi waar je de jeugd mooi in zou kunnen passen? Door de vele afzeggingen zijn er steeds meer scheidsrechters die afhaken voor het fluiten bij zulke wedstrijden waardoor het voortbestaan van een mooi toernooi zoals de EM-cup steeds lastiger wordt.

 

Of is het niet vriendschappelijk? Bestaan vriendschappelijke wedstrijden nog wel? In Engeland wel waar een trainer zijn team heeft opgedragen de tegenstanders te laten scoren omdat hij vond dat zij zelf oneerlijk aan een doelpunt waren gekomen. Door die actie liepen ze zelfs rechtstreekse promotie mis. Dat is pas vriendschappelijk. Petje af. Maar als je het aantal incidenten in de laatste versie van de EM-cup ziet en wat er regelmatig gebeurd bij oefenwedstrijden dan zou je inderdaad kunnen concluderen dat vriendschappelijk niet meer bestaat in het voetbal. Misschien moeten we daarbij ook hand in eigen boezem steken als scheidsrechter. We proberen toch allemaal om bij dit soort oefenwedstrijden de kaarten op zak te houden. We zijn (bijna) allemaal wat coulanter dan bij een officiële wedstrijd met soms alle gevolgen van dien. Alhoewel er ook scheidsrechters zijn die in de competitie wel erg vriendelijk zijn, zoals Maurice Paarhuis die bij Harkemase Boys tegen Hoek zo vriendelijk was om zelf te scoren. Gezien de discussie die daarna ontstond werd maar weer eens duidelijk dat lang niet iedereen op de hoogte is van de spelregels maar dat is misschien wel weer stof voor een volgende column.

 

Voetbal is zo’n mooi spelletje en ik ben nog zeker een liefhebber maar het zou zo mooi zijn als spelers en trainers eens wat meer rekening zouden houden met de man in het zwart die op vrijwillige basis op dat veld loopt. #Doeslief. Natuurlijk zijn er velen die dat wel doen maar ook velen die dat niet doen. Ik weet dat het een utopie is maar ik droom graag.

 

Fijne vakantie en laten we er volgend seizoen weer met z’n allen de schouders onder zetten om zoveel mogelijk mensen te laten genieten van dit spelletje.

 

Ron Collé